(Apologies to non-Afrikaans readers)

Die ander dag toe ek in die dokter se spreekkamer sit sien ek dat hy hout blokke onder sy lessenaar se kante ingesit het. Doodgewone boer-maak-‘n-plan ongeverfde hout blokke om die lessenaar hoër te maak en ergonies beter in te rig. Dit lyk sommer so ‘n bietjie “affie plaas” soos my ma altyd gesê het maar dit laat my toe sommer heel op my gemak voel – niks aangeplakte super moderne of pretensieuse meubels waarvoor ek as pasiënt in elk geval indirek sou betaal het nie. En toe laat dit my terugdink aan ‘n oudit jare gelede waar ek ook by so ‘n “kunsmatig” verhoogde lessenaar gesit en werk het.

Dit was omtrent 20 jaar gelede toe ek nog ‘n klerk was by ‘n ouditeursfirma. Ons moes ‘n oudit gaan doen by ‘n klein dorpie naby Klerksdorp, daai een wat nie snork nie. Dit was by verre die interressantste oudit wat ek ooit meegemaak het (ja ek weet, gegewe die aard van ouditkunde sê dit nie veel nie maar hou in gedagte dat ouditering nooit die gunsteling deel van my klerkskap was nie). In teendeel, maar ons moes almal daardeur. Hierdie spesifieke oudit was van ‘n paneelkloppersmaatskappy. Hulle besigheid bestaan uit die herstel van motors, trokke, masjiene en allerhande goed wat vuil en vol ghries is en dis ook waaruit die perseel bestaan het, soos te verwagte is. Soos by baie besighede was die kantore ‘n noodgedwonge toevoeging tot die perseel bloot omdat die telefoon êrens geantwoord moet kan word (soveel te beter ‘n entjie weg van die geraas van die paneelkloppery) en rekords moet gehou word, verkieslik nie tussen die spaar parte nie. Die kantoor is definitief nie die hartklop van die besigheid nie, en geld word nie gemors om die versiering daarvan esteties sag-op-die-oog te maak nie.

Nou ja, daar was drie van ons op die oudit – ons baas, ‘n mede-klerk en ekself. Ons baas het die lessenaar in die eienaar se kantoor gebruik, Mede-Klerk moes êrens in die ontvangsarea sit waar die ontvangsdame probeer het om die geraas van die werkery uit te doof met die radio (en ons baas het elke keer wat hy daar verbygeloop het die radio sagter gedraai, net sodat die ontvangsdame dit weer harder kon draai sodra hy verby is), en ek sit toe sonder ‘n plek om te werk. Die probleem is egter blitsvinnig opgelos nadat my baas gevra het dat daar vir my ‘n lessenaar ingedra moet word in die kantoor waar hy gewerk het want daar was spasie. ‘n Lessenaar is ingedra en geplaas reg vir my om te begin werk. Die enigste probleem was dat die lessenaar net 30cm bo die grond was. Stel jou voor: so hoog soos ‘n liniaal bo die grond. Die kante was afgesaag sodat dit vir ‘n ander doel gebruik kon word (duidelik nie vir iemand om by te sit en werk nie). En siende dat ek nooit die vaardigheid aangeleer het om onder ‘n lessenaar te lê en met die papiere teen die onderkant van die lessenaar vasgedruk te oudit – amper soos die herstel van ‘n motor – nie, was my enigste opsie om plat op die vloer voor dit te gaan sit. As ek op ‘n stoel voor dit gaan sit het sou ek gevoel het soos ‘n reus wat aansit vir ‘n ietwat onverfynde weergawe van “high tea” met klein feetjies. Ek kon nie eens my bene inpas nie, wat nog te sê enige werk gedoen kry.

Teen hierdie tyd is die manne wat die lessenaar so hulpvaardig ingedra het lankal weer aan die werk en my baas gaan roep toe weer hulp (weer by die radio verby – sagter, harder, sagter, harder). “Bring iets wat ons onder hierdie lessenaar kan sit om dit op te lig asseblief” en kort voor lank het daar ongeërg iets te voorskyn gekom in die vorm van vier vindingryke wielvellings wat op hulle sykante onder die vier hoeke van die lessenaar ingesit is en so is my werkplek toe sonder seremonie ingerig met dekor wat goed inpas by die besigheid. Ek was skoon stil, eers van verbasing en toe in ‘n poging om my lag in te hou vir hierdie prentjie, ek kon niks sê nie.  Dit was nie skoon wielvellings nie maar daar was geen kans dat ek daaroor sou kla nie. Ek het al genoeg mense uit die werk gehou met my eise eers vir ‘n lessenaar en toe vir ‘n hoër lessenaar! Bid jou dit aan, so ‘n veeleisende ouditklerk! Dis ingerig asof dit die mees logiese en alledaagse oplossing was en teen diè tyd het my baas al begin kriewelrig raak want ek was nog nie produktief aan die werk nie.

Ek het maar my lag probeer sluk en plek ingeneem voor die lessenaar en moes heel ernstig (met die gepaste mate van erns wat deur ‘n oudit vereis word) voort oudit, maar dit was nie maklik nie. Elke keer wat Mede-Klerk ingeloop het en my werkplek bekyk het kon ek hom hoor snork soos hy probeer om sy lag in te hou en dan moes ek hom herinner dat nommer 1: ons was besig met ernstige besigheid hierso en nommer 2: in hierdie dorp snork ons nie, of ek het die onderwerp verander en hom gevra hoeveel keer die volume knoppie van die radio al daai dag verstel is. Dit sou interressante statistieke gemaak het. Ons het seker heeltemal uit plek gelyk, ge-“suit” en ge-“tie” (wel die twee mans was, ek was heel sedig in kantoordrag) – ‘n mens trek tog professioneel aan want jy werk – maar in die omgewing waar ons was het ons seker uitgestaan soos ‘n seer oog. My mooi kantoorkleertjies tussen die wielvellings.

So het ons vir ‘n paar dae geoudit tussen die ”panel beating” geraas, “wheel rims” en spaar parte deur met Mede-Klerk wat die radio-volume “standoff” (‘n mens kan dit nie eens ‘n dooiepunt noem nie want dit impliseer ‘n poging tot onderhandeling wat nie geslaag het nie, en daar was geen sprake van onderhandeling nie) al hoe snaakser vind en met smaak die nuutste episode vir my oorvertel wanneer ons middagete geëet het of klaar was vir die dag. Beide “hard” en “sag” het standpunt ingeneem en verseg om ‘n aks toe te gee, dit was heel amusant. Laat Vrydagmiddag stap ek uit om iemand ‘n vraag te gaan vra toe was almal klaar gewerk vir die week en besig om ‘n koue bier te drink maar die enigste geskikte plek vir hulle was tussen die rakke met al die spaar parte, toe draai ek maar op my hakke om asof ek iets baie belangriks vergeet het en gaan herdink die belangrikheid van die vraag wat ek wou vra. Dit het skielik baie onbenullig gevoel en ek het die ouditrisiko gaan heroorweeg en ‘n ander oplossing gesoek. Dink jou dit in – die jong 23-jarige prinses wat haar wàt verbeel en sê die lae lessenaar is nie goed genoeg nie (soos ‘n ertjie in haar bed) wat nou hulle bier-drink uurtjie aan die einde van ‘n lang harde week wil kom onderbreek met onbenullige ouditvrae? Nee wat, vergeet maar.

So het die oudit ook tot ‘n einde gekom maar die ding wat my die meeste sal bybly was daai vier wielvellings en elke keer wat ek by die dokter kom en die hout blokke onder sy lessenaar sien sal ek my lag moet sluk want in my geestesoog sien ek net wielvellings en hoor paneelkloppery.

Die naaste foto wat ek kon kry aan hoe die wielvellings onder die lessenaar gesit is, maar die lessenaar het nie naastenby so mooi geverf en kunstig soos hierdie gelyk nie. 20 Jaar gelede het ons mos nie selfone gehad waarmee ons foto’s kon neem nie. (Photo credit: The Adventures of Miss Piggy)