(Apologies to non-Afrikaans readers.)

Geskryf na aanleiding van Scrapydo se Toeka-Tokkel onderwerp vir die week: Bestuur. Ek het leer bestuur op ons kleinhoewe in die Kaap – enigiets van ons klein Isuzu Elf trokkie (dit was so stadig my pa het altyd gesê jy kan sommer uit tweede rat uit wegtrek) tot ons Kombi. Wanneer my pa die dag met my op die pad gaan ry het het hy besluit hy het ‘n sterker kreet as “Stop” nodig gehad wanneer ek nie gou genoeg gereageer het nie. Om die dringendheid van sommige situasies aan my oor te dra het hy besluit dat “Nood stop!”, “Nood stop!” die gewenste uitwerking sal hê. Vir ‘n tyd lank het dit mooi gewerk tot ek (met tipiese 17-jarige alwetendheid) eendag toe hy weer roep “Nood stop!” so skielik, so hard op die rem getrap het dat my arme pa se kop die truspiëeltjie voor teen die venster losgestamp het. Ek het darem geleer wat ek moes leer om my lisensie te kry die dag na my 18e verjaarsdag. Die verkeersbeampte het nogal gesê “Jy is gretig om jou lisensie te kry” toe hy na my ID kyk en sien ek is 18 jaar en 1 dag oud.

So het ek die Kaapse paaie vir die volgende veertien jaar gery tot ons Dubai toe getrek het in 2004. Gelukkig het ek nie nodig gehad om weer ‘n bestuurstoets daar te doen nie, maar ek het bitter vining hare op my tande gegroei toe ek op daai paaie begin bestuur het. Die eerste nuwe ding waaraan ek gewoond moes raak was linkerhandstuur en dan om te ry aan die regterkant van die pad. En niemand ry stadig op daai paaie nie. As jy nie selfgeldend bestuur en vir jouself ‘n plek neem nie bly jy agter. Die grootste verandering was om teen jou instink in eerste links te kyk en dan regs. Ek is aan die diep kant ingegooi want sommige dae moes ek die kinders by die skool gaan optel en die padwerke en verkeer tussen ons huis in Dubai en die skool in Sharjah (die volgende Emiritaat) was rof. Sit nou daarby die instruksies van ”as jy hier ry kyk uit vir die Dubai/Abu Dhabi teken, dan is dit 3 “interchanges” en dan neem jy daai afdraai. As jy soontoe gaan, moet jy die Ras al Khor afdraai neem, maar dit sê nie Ras al Khor op die borde totdat jy al klaar afgedraai het nie. (!!!!) Onthou altyd: Route 311 (Emirates Road) en Route 44.” Hoe onthou ‘n mens al hierdie goed die eerste keer sonder ‘n toetslopie terwyl karre verby jou ry en voor jou inry voordat jy nog ‘n kans gehad het om dit te registreer? Ek het dit darem gemaak tot by Sharjah maar die eerste keer wat ek uit die stad uit huis toe gery het, het ek reg verby ons woonbuurt se afdraai geskiet (alles lyk dieselfde in die woestyn) en kort voor lank was daar net sandduine in sig en manlief het net sy kop geskud “want hy het mos vir my instruksies gegee voor ons uit die stad weg is”.

Daar was baie verkeerssirkels of “roundabouts” soos hulle daar genoem word, sommige met vier bane reg rondom met verkeer wat konstant van alle kante af insny. Op ‘n stadium het ons erge wind en sandstorms beleef en die lug was vaal en deinserig en ‘n mens kon min sien. Eendag het dit behoorlik gestorm en toe ek en die kinders verby Nad al Sheba (die Perde- en Kameelrenbaan) ry, sê ek vir die kinders ek is seker die kamele kan nie in ‘n sandstorm oefen nie. Elke keer wat ons daar verbygery het het ons die “canimals”, soos driejarige Kind Nr 3 hulle genoem het, sien oefen. Duidelik was die kamele en ruiters meer gehard as ons want daar was hulle: getrou soos altyd, selfs in die middel van ‘n sandstorm. Die kinders was gefassineer deur die kamele. Op die terugpad was een hele baan van Emirates Road naby Nad al Sheba toe onder die sand!

Die dag van Kind Nr 3 se eerste swemles by die Dubai Country Club moes ek vir die eerste keer self soontoe ry. Die eerste deel van die pad was op ‘n pad wat ek ken, maar dan was daar ‘n paar snaakse draaie. Om alles verder te kompliseer moes ek ‘n vrou ontmoet by die Country Club voor die swemles, oor ‘n moontlike gratis maand lidmaadskap maar eers moes ek wag tot die skoolbus vir Kind Nr 1 en Nr 2 afgelaai het. Alles het goed gegaan tot ek by die tweede snaakse draai reguit gery in plaas van afgedraai het. Die naaste afdraai wat ek toe kry bring my toe by Nad al Sheba (die Kameelrenbaan) se ingang! Die laaste plek waar ek wou wees! Manlief het gebel en gevra of ons al daar is. Ek sê nee ek het verkeerd gery maar ek sien hier is aanwysings na Emirates Road, ek sal my pad vind van daar af. Famous last words. By Emirates Road gekom neem ek dit toe verkeerde kant toe. Wat andersins nie ‘n groot probleem sou wees nie want jy neem mos net weer die volgende afrit en draai om. Die enigste probleem is dat die volgende afrit toe eers 20km verder is! Toe ek op die pad kom het ek geweet hier’s ‘n probleem, want dis dieselfde pad as die een wat ons Abu Dhabi toe geneem het! Ek wou nie Abu Dhabi toe gaan nie, dis 150km weg! Teen daai tyd was ek al so moedeloos ek het begin vra wat kan dan nou nog verkeerd loop. Toe gaan die petrol liggie aan! Terwyl dit alles aan die gang is sing James Brown oor die radio “I feel good!” Miskien jy James Brown, maar nie ek nie. Die uiteinde was dat ons heeltemaal laat was vir my afspraak en Kind Nr 3 se swemles. Die hele petalje (van waar ek verkeerd gery het tot terug by die huis, met nood aanwysings van manlief tussendeur per selfoon), het ‘n uur geduur en dit het my gekos by die huis swem met Kind Nr 3 omdat sy so hartseer was oor haar swemles wat sy gemis het. En dit op die eerste dag hier wat koel was, vries ek toe in die swembad vir my sondes.

Na ‘n paar maande daar het my selfvertroue darem bietjie beter geraak en naderhand het ek graag die pad Sharjah toe aangedurf om te gaan rondsnuffel by die bekende Blue Souk (mark). Een middag moes ek Kind Nr 2 dringend by die hospitaal kry nadat sy ‘n allergiese reaksie vir sekere medikasie ontwikkel het, en ek het soos ‘n wafferse wedrendrywer my hoofligte aangesit, in die vinninge baan in beweeg en my voet neergesit. Nood leer regtig bid. Later van tyd het ek selfs – na ek die padkaart mooi bestudeer het (dit was voor die tyd van “Google Maps”) – Dubai se middestad aangedurf om te gaan verken.

Na al daai adrenaliengevulde ondervindings op die paaie was Perth se paaie ‘n groot kontras want almal het mooi by die 100km/h spoedlimiet gehou op die snelweg. Net toe ek begin gewoond raak het aan Dubai se paaie het ons weer getrek en toe lees ek weer van voor af padkaart, maar gelukkig het alles rondom my aan die “regte” kant van die pad en teen ‘n respektabele spoed beweeg. Een deel van my Dubai-bestuurstyl het egter veroorsaak dat ek eendag nie lank na ons in Perth aangekom het nie, deur die polisie van die pad afgetrek is. Groot was my skok want ek hou daarvan om die regte ding te doen maar dit blyk toe dat U-draaie by verkeersligte hier in Perth onwettig is. Ek verduidelik toe mooi dat ek nie geweet het nie en dat dit in Dubai ‘n groot deel van die verkeerstelsel vorm. Hulle laat my toe maar gaan na ‘n waarskuwing.

So het ons gewoon en bestuur in Afrika met sy koedoe-, vlakvark- en olifantswaarskuwingsbordjies, toe in Dubai met kameelwaarskuwingsbordjies en nou in Australië met kangaroowaarskuwingsbordjies. En die tyd het vinning aangestap en ons moes al ons oudste twee kinders leer bestuur so ek het ‘n paar maal al gedink aan my pa se “Nood stop” kreet. Sommige dae wanneer ek langs die leerder-bestuurder gesit het kon ek letterlik voel hoe kry ek nog grys hare by die minuut en my hart het in my keel geklop en nou en dan skop my regtervoet onwillekeurig vorentoe vas om ‘n spookrempedaal in ‘n nood stop vas te trap, en dan moet ek myself herinner om asem te haal tot ons weer by die volgende situasie kom. Hoe het die tyd dan so vinning verbygegaan vandat ek leer bestuur het tot ek my kinders moet leer bestuur?

Koedoewaarskuwingsbordjie in Namibië

Vlakvarkwaarskuwingsbordjie in Namibië

‘n Kameelwaarskuwingsbord naby Dubai

‘n Hoofpad buite Dubai – net nadat ons die kameel waarskuwingsbord gesien het.